na foto powyżej:
Charlie Barnett, Tommy Dorsey, Benny Goodman,
Louis Armstrong, Lionel Hampton

Następnego dnia już cały Nowy Jork ogarnęła swingowa gorączka. Nie tylko Boogie Woogie, czy Rock and Roll, ale także pokrewne mu: Charleston, Lindy Hop, Balboa czy West i East Coast Swing noszą ślady wpływów ówczesnej formy tego stylu.

NAZWA BOOGIE WOOGIE OZNACZA STYL MUZYKI KLAWISZOWEJ, z mocnym, rytmicznym prowadzeniem basowych dźwięków. Swoje początki miała w połowie lat dwudziestych ubiegłego stulecia wsród czarnoskórej populacji Amerykanów. Także afroamerykańska społeczność uznawana jest za pierwszych wykonawców stylu Boogie Woogie. Szersza publiczność mogła poznać pierwsze kroki Boogie Woogie w emitowanym w radiu nagraniu "Pinetop's Smith Boogie Woogie" w 1928 roku, zawierajacym instrukcje, jak wykonywać charakterystyczne ruchy. Utwór jest bardzo ważny w historii Boogie Woogie z jeszcze jednego powodu - po raz pierwszy oficjalnie podana została nazwa tego stylu. Tym razem w Carnegie Hall w Nowym Jorku dokonała się kolejna eksplozja popularności teraz czystego brzmienia Boogie Woogie w wykonaniu takich legend tego stylu, jak Mead Lux Lewis, Albert Ammons czy Pete Johnson. Po tym koncercie Stany zapadaja na gorączkę Boogie Woogie. Zarówno w klubach, jak i na salach balowych zaczęto grać muzykę Boogie Woogie w aranżacjach bigbandowych. Muzyka Boogie, której rytm podobny jest to rytmu pracujacej maszyny, usatysfakcjonowała młodzież i jej marzenia o czymś nowym, rewolucyjnym, dającym wrażenie wyzwolenia. W tym czasie Afroamerykanie wzbogacają taniec na swoich imprezach, dodając kopnięcia, skoki, stania na rękach, upadki i podnoszenia, by podnieść poziom podniecenia i radość płynącą z tańca. Boogie Woogie w czystej postaci było tańcem wolnym, w pełni improwizowanym.

Nadchodzą lata 50., kiedy Boogie Woogie zostaje wchłonięte przez muzykę rock?n?rollowa. W 1951 r. Alan Freed ? uważany za ojca i głównego promotora Rock and Rolla, wymyślił jego nazwę, która miała: "lepiej sprzedawać białym słuchaczom muzykę czarnych". Z początku był niczym innym jak nowa nazwą popularnej muzyki Afroamerykanów, nazywaną przez białych mieszkanców Stanów "Rythm'n'Bluesem czarnych". W slangu czarnoskórych Amerykanów, Rock and Roll miał wyraźne znaczenie cielesne, co również zostało zaadaptowane do tego stylu tańca. Bardzo ważną rolę w muzycznej historii pierwszej ery Rock and Rolla odegrali tacy twórcy, jak Ray Charles, Fats Domino, Jerry Lee Lewis czy Chuck Bery. W 1957 r. włoski "Clan Bruno Dossena" i nauczyciel tańca Umberto Gallone z Milanu zapoczątkowali podstawowy "jump" w Rock and Rollu, czyli taneczne, lekkie podskakiwanie w rytm tej muzyki. Z kolei w tym czasie nauczyciele tańca w Europie i Ameryce próbowali do dzikiej ekstazy muzyki rock'n'rollowej wpleść wcześniej kultywowany styl tańca Boogie Woogie. Poza stylem tańca i muzyki Rock and Roll stał się obecny w życiu codziennym, m.in. w modzie. Młodzi ludzie zaczęli nosić spodnie rurki, pasiaste skarpetki czy sukienki z halkami. Trzeba też wspomnieć o idealnie wygładzonych i zaczesanych do góry na żel męskich włosach, damskich kucykach a'la koński ogon i sprężystych lokach, czyli styl Sandy i Dannego, bohaterów musicalu "Grease". Koniec pierwszej ery Rock and Rolla to początek lat 60. XX w.

NAJWIEKSZY BOOM ROCK?N ROLL?A przypada na wczesne lata 70. W okresie ogólnej nostalgii muzyka takich twórców, jak Bill Haley czy Elvis Presley odżyła na nowo. Od 1974 r. Rock and Roll znów stał się bardzo modnym tańcem. W Polsce obecnym nawet w trakcie prywatek pokolenia moich rodziców. W Polsce od 1981 r. organizowany jest coroczny Konkurs Rock and Rolla im. Billa Haleya. Jest to jedna z niewielu tego typu imprez odbywających sie w Europie, a w jej historii zapisali sie tancerze, którzy wielokrotnie wygrywali: Maciej Zaruski i Karolina Markiewicz (5 razy) i Michał Woźnica i Joanna Malik (4 razy).


W LATACH 80., KIEDY NA ŚWIECIE ROCK AND ROLL przeradzał się w nowa formę tańca sportowego (Rock and Roll Acrobatic), z powrotem zaczęto odkrywać Boogie Woogie. Od tego czasu zaczęto organizować turnieje taneczne w tym stylu, a Boogie Woogie zostało w 1987 r. okrzyknięte mianem "Dance of the Year". Aktualnie za główne europejskie ośrodki Boogie Woogie uważa się kraje skandynawskie, tj. Szwecję, Norwegię i w mniejszym stopniu Finlandię. Jednak bez swojego wkładu nie pozostają inne, tj. Francja, Austria, Niemcy czy Szwajcaria. Cześć z tych krajów postanowiła połączyć pasjonatów tego stylu na poziomie międzynarodowym i w ten sposób powstało ERRA (European Rock and Roll Assosiation), które w 1984 r. przerodziło się w World Rock and Roll Assosiation. Dziś zrzeszone są w nim praktycznie wszystkie kraje europejskie, w których w jakimkolwiek stopniu gości Boogie Woogie ? również Polska.
W dzisiejszych czasach Boogie Woogie zostało pozbawione swoistego rodzaju wolności i nałożono na nie pewne ramy ? przede wszystkim ze wzgledu na chęć jego oceniania. W dalszym ciagu jednak uwazany jest za jeden z najszybszych stylów tańczonych w parach, na turniejach tempo tańca sięga do 54 t./min, a najlepsi tancerze potrafą nawet tańczyć do 60 t./min. Krok
podstawowy jest zupełnie inny dla partnera i partnerki, ale Boogie Woogie przede wszystkim nadal pozostaje tańcem
improwizowanym, posiadającym tylko stałe elementy muzyczne i figury. W tańcu turniejowym oceniana jest technika tańca, prowadzenie partnera, styl i jakość figur tanecznych i interpretacja muzyki, która w trakcie turnieju jest wybierana losowo. Z początkiem lat 90. Boogie Woogie w swojej turniejowej formie zaistniało także w Polsce. Od 1990 r. rozgrywane są Mistrzostwa Polski Boogie Woogie i regularne turnieje taneczne, a nasi tancerze biorą udział w międzynarodowych turniejach, gdzie odnoszą
sukcesy, wchodząc do grona WiceMistrzów Świata czy zdobywców Pucharu Świata.


Rock and Roll i Boogie Woogie to nie tylko muzyka i styl tańca. To atmosfera pełna żywiołu i poczucia wolności, chęci tworzenia za każdym razem czegoś nowego, bo nie uda się zatańczyć dwa razy tak samo.

Tekst: GRZEGORZ KOWALCZYK / swingstep.pl

Foto: EST NEWS, MAT.PRAS.

Źródło:

PLACE FOR DANCE magazyn dla fanów tańca
Nr 2(4) luty/marzec 2011.

Publikacja jest wynikiem współpracy między:

TWIST SERVICE Portal Taneczny
i
PLACE FOR DANCE magazyn dla fanów tańca.